นิทานเรื่อง คนโลภกับไข่ทองคำ || ท่านางข้าม (จากเค้าโครงเรื่องนิทานอีสป แม่ห่านกับไข่ทองคำ)

 จริงหรือไม่ เป็นเพราะความจนขัดสนเงินทอง จึงทำให้เกิดความโลภ หรือแท้จริงแล้ว อะไรกันแน่ที่ทำให้เกิดความอยากได้ไม่รู้จักจบสิ้น และนี่คือนิทานเรื่อง แม่ห่านกับไข่ทองคำ

กาลครั้งหนึ่ง ณ ฟาร์มเลี้ยงสัตว์ไข่แห่งหนึ่ง ที่อยู่ห่างไกลออกไปในชนบท ซึ่งเจ้าของฟาร์มมีนามว่า นายจมูกโต โดยนายจมูกโตคนนี้ มีรายได้หลักจากการทำฟาร์มไข่ไว้ขาย โดยเฉพาะไข่ห่านใบใหญ๊ใหญ่นั่นเอง

วันแล้ววันเล่า นายจมูกโตจะตื่นเช้ามา เพื่อเดินเข้าไปในเล้าห่าน แล้วทำการเก็บไข่ห่านทีละตัว ๆ จนครบทุกตัว ซึ่งเขาทำแบบนี้ติดต่อกันมาเป็นปี ๆ

วันหนึ่ง ในขณะที่นายจมูกโตได้เดินไปเดินมาเพื่อเก็บไข่ห่านตัวแล้วตัวเล่า เหมือนที่ทำมาทุกวันเช่นเคย แต่ทว่า กลับมีแม่ห่านตัวหนึ่งออกไข่มาผิดปกติ มันกลายเป็นสีเหลืองแวววาว และเมื่อนายจมูกโตลองจับดูก็รู้สึกว่ามันหนักกว่าไข่ใบอื่น ๆ ทั่วไป

นายจมูกโต: "เอ้ย! ไข่บ้าอะไรเนี่ย สงสัยไข่เสีย"

ว่าแล้ว นายจมูกโตก็โยนไข่ใบนี้ทิ้งไป เพราะคิดว่าคงเป็นไข่ไม่ดี หรือไข่เสีย

ในค่ำวันนี้นายจมูกโตกลับมานอนคิดทบทวนอีกครั้ง เอ! ทำไมไข่ถึงเป็นสีเหลือง ทำไมโยนแล้วไม่แตก ทำไมมีลักษณะแวววาว เฮ้ย! หรือว่า... ทองคำ

นายจมูกโตรีบไปหยิบไข่กลับมาตรวจดูอีกครั้ง อย่างละเอียดถี่ถ้วน ปรากฏว่าใช่จริง ๆ ด้วย มันคือทองคำ อัยย่ะ! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เกือบทิ้งของมีค่าไปแล้วสิ

และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ในทุก ๆ เช้า เมื่อนายจมูกโตเข้าไปเก็บไข่จากแม่ห่านตัวนี้ เขาก็จะพบว่า แม่ห่านตัวนี้ได้วางไข่เป็นทองคำไว้วันละ 1 ใบเสมอ

จากคนหาเช้ากินค่ำจน ๆ ธรรมดา ได้กลายเป็นเศรษฐีร่ำรวยเพราะขายไข่ทองคำ นายจมูกโตได้สร้างรถ สร้างบ้านหลังใหญ่โตเพราะแม่ห่านตัวนี้เพียงตัวเดียว

วันหนึ่งนายจมูกโตเกิดความอยากได้ อยากมีมากขึ้น เขาเกิดความโลภขึ้นในใจ เขาคิดอยากได้ไข่ทองคำทั้งหมดในคราวเดียวแบบมากมาย เขาไม่อยากได้แล้วไข่ทองคำแค่วันละใบ มันน้อยเกินไป วันนี้นายจมูกโตดูหน้าตาเคร่งขรึมกว่าทุก ๆ วัน ในมือของเขาถือมีดมาด้วย ไม่รอช้า เขาจึงจับแม่ห่านผู้น่าสงสารตัวนี้ฆ่าชำแหละ ผ่าท้องออกมาเพื่อหวังจะเอาไข่ทองคำทั้งหมดในคราวเดียว แต่อนิจจา ทว่า เขากลับไม่พบอะไรเลยในท้องของห่าน มีก็เพียงแต่ไข่อ่อน ๆ ที่ยังไม่เป็นทองคำ และแม่ห่านก็ได้สิ้นใจตายไปในทันที

ในวันต่อ ๆ มานายจมูกโตก็ไม่มีไข่ห่านทองคำเอาไว้ขายอีกต่อไป รายได้ทางเดียวของเขาได้หมดลงไปแล้ว จากคนร่ำรวยจึงค่อย ๆ ฐานะลดลงไป ๆ จนกลับกลายเป็นคนจนดังเดิม

นิทานจบแล้วครับ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความโลภ ความอยากได้ไม่รู้จักพอ ทำให้เกิดความสูญเสียทุกอย่าง แม้ในความเป็นจริง ชีวิตคนเราอาจต้องจำเป็นทำงานเพื่อสร้างสิ่งต่าง ๆ แต่ก็ให้มีสติระลึกอยู่เสมอ ระวังอย่าให้เกิดความโลภขึ้นมา

จากตัวอย่างนิทาน จะเห็นว่าเรื่องฐานะ ไม่ว่าจะยากจน หรือร่ำรวย ไม่ได้เป็นตัวกำหนดเลยว่ามีส่วนทำให้เกิดความโลภ แต่อยู่ที่การขาดสติของเจ้าตัวต่างหากครับ ที่ทำให้ความโลภเข้ามาครอบครองในจิตใจชั่วขณะหนึ่ง จนทำให้เกิดความสูญเสีย (คลิปอนิเมชั่น)