นิทานเรื่อง - เอากระพรวนไปผูกคอแมว | คนที่พูดได้สวยหรู แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ทำไม่ได้

เคยเจอมั้ยครับ? คนที่มักชอบพูดจาสวยหรู ฟังดูมีหลักการน่าเชื่อถือ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ทำไม่ได้อย่างที่พูด

เพื่อให้เห็นภาพ ทาง Blog ขอยกตัวอย่างนิทานอีสป ที่เล่าในสไตล์ของ Blog อาจารย์ X (AjarnX) ดังนี้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ท่ามกลางป่าแห่งหนึ่ง ยังมีบ้านหลังนึงที่ปลูกสร้างไว้กลางป่าแห่งนี้ และแน่นอนว่า เมื่อบ้านสร้างกลางป่า ภายในตัวบ้านก็มักจะมีสัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างเช่น หนู เข้ามาวิ่งเล่น มาหากินอยู่ภายในบ้าน

ทุกอย่างดูช่างแสนมีความสุขสำหรับบรรดาเหล่าหนูตัวเล็ก ๆ เหล่านี้

แต่แล้ววันนึง เจ้าของบ้านก็ได้นำแมวตัวนึงมาเลี้ยงในบ้าน ทำให้บรรดาเหล่าหนูตัวเล็ก ๆ ทั้งหลายอยู่กันยากลำบากขึ้น เพราะเมื่อหนูจะออกมาวิ่งเล่น หรือจะออกมาหากิน ก็มักจะถูกแมวตัวนี้ไล่ตะเพิดออกไปเสียทุกครั้งอยู่ร่ำไป ทำให้ความเป็นอยู่ของหนูยากลำบากยิ่งขึ้น

ณ มุมหนึ่งของตัวบ้าน ซึ่งเป็นห้องเล็ก ๆ เก่า ๆ ห้องหนึ่ง โดยปกติแล้ว ห้อง ๆ นี้ทั้งเจ้าของบ้านและแมวจะไม่ค่อยเข้ามาในห้องนี้ จึงทำให้ห้องนี้ถูกใช้เป็นที่ประชุมลับของบรรดาหนู

ที่ประชุมได้คุยกันอย่างคร่ำเคร่งถึงเรื่องจะป้องกันแมวได้อย่างไร ทุก ๆ ตัวต่างพากันเสนอวิธีและอาสาจะทำโน่นนี่นั่นต่าง ๆ หลากหลายหนทาง แต่ก็ดูจะไม่ค่อยจะเข้าท่า ไม่ค่อยจะสำเร็จได้ผลสักเท่าไหร่

จนกระทั่งมีหนูขาว ผู้เป็นหนึ่งในสมาชิกของห้องประชุมนี้ ได้เสนอความคิดเห็นขึ้นมาว่า

หนูขาว: "ฮ่า ฮ่า ฮ่า พวกเจ้าทั้งหลายนี่ช่างโง่ยิ่งนัก เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ก็ไม่มีใครคิดออกกันเลยหรือ มันจะไปยากอะไร เราก็แค่หากระพรวนสักอันมาผูกคอแมวเอาไว้ แล้วทันทีที่แมวขยับเดิน ลูกกระพรวนก็จะส่งเสียงดัง กรุ๊งกริ๊ง ๆ มาแต่ไกล คราวนี้พอเราได้ยินเสียง เราก็สามารถวิ่งหนีได้ทันก่อนที่แมวจะมาถึงเรา"

ความคิดเห็นนี้ดูท่าว่าจะเป็นความคิดเห็นที่ดีที่สุด ณ เวลานี้ หนูหลาย ๆ ตัวต่างเห็นด้วย แต่แล้วหนูสีส้มซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มก็ถามขึ้นมาว่า

หนูสีส้ม: "ความคิดเห็นของเจ้าช่างดียิ่งนัก แต่ว่า แล้วใครล่ะจะเป็นคนอาสาเอากระพรวนไปผูกคอแมว"

หนูทุกตัวได้ฟังดังนั้นต่างพากันโหวตเลือกให้หนูขาวผู้ที่เสนอความคิดเห็นนี้เป็นผู้นำกระพรวนไปผูกคอแมว ส่วนตัวอื่น ๆ ก็ต่างแบ่งหน้าที่กันทำงาน เช่น ตัวหนึ่งคอยหลอกล่อ ตัวสองคอยดูต้นทาง เป็นต้น

แต่ทว่าแผนการนี้กลับถูกล้มเลิก เพราะเจ้าหนูขาวผู้เสนอความคิดเห็น กลับพูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ทำท่าประหม่า เพราะไม่กล้าลงมือทำจริง ๆ

นิทานจบแล้วครับ

นิทาเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การเสนอแนะย่อมง่ายกว่าการลงมือทำ

ในชีวิตจริง สิ่งไหนก็ตามที่เราจะเสนอแนะคนอื่นออกไป ควรเสนออกไปแบบรักษาน้ำใจผู้อื่น ด้วยความสุภาพ และเราต้องมั่นใจด้วยว่าสิ่งนั้นสามารถทำได้ หรือแม้ตัวเราเองก็ทำมันได้จริง ๆ ไม่เช่นนั้นมันก็เป็นแค่ลมปากที่ดูสวยหรูในสายตาตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย หากทำมันไม่ได้

(ท่านผู้อ่าน สามารถกดดูคลิปในรูปแบบอนิเมชั่นที่สร้างกับ Power Point บนมือถือสมาร์ทโฟน ประกอบเรื่องราว ได้ตามข้างล่างนี้ครับ)