กาลครั้งหนึ่ง มีผู้ชายคนนึงชื่อว่า นายจ้องสืบพันธุ์ ซึ่งเขาป่วยเป็นโรคประหลาด คือ มีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวทุกครั้งเมื่อเจอกับผู้หญิง หรือแม้กระทั่งเจอกับแม่หมาตัวเมีย
และมีอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับตามมา ไม่นานนักเขาก็เริ่มมีอาการหลอนทางประสาท (ทางเพศ) เมื่อเป็นเช่นนี้นานเข้า เขาจึงตัดสินใจไปพบหมอที่กลางเมืองแห่งหนึ่ง
ณ โรงพยาบาล เมื่อถึงคิวตรวจ นายจ้องสืบพันธุ์จึงได้เข้าไปพบคุณหมอในห้องตรวจ
หมอ: “เอ่อ... หมอได้วินิจฉัยคุณอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วนะครับ ปรากฏว่า คุณเป็นโรคหื่นซินโดรม และจากผลการวินิจฉัยนี้ หมอมีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายจะมาแจ้งให้ทราบ ไม่แน่ใจว่าคนไข้อยากทราบข่าวไหนก่อนครับ”
นายจ้องสืบพันธุ์: “อืม... เอ่อ... อ่า... (ตื่นเต้นนิด ๆ) งั้นผมขอเป็นข่าวร้ายก่อนแล้วกันครับคุณหมอ เพราะผมจะได้ไม่ต้องตื่นเต้นมากไปกว่านี้ และไม่ต้องรอลุ้นทีหลัง”
หมอ: “โอเคครับ จากผลตรวจชี้ว่า โรคของคุณนี้น่ะครับ หากต้องการรักษาให้หายขาด เราควรจัดการที่ต้นตอของมันครับ คือ ควรตัด ปิกาจู้ ทิ้ง ซึ่งแน่นอนว่ามันจะส่งผลให้คุณต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรคพยาบาลสักประมาณ 1 สัปดาห์นะครับคนไข้”
เมื่อสิ้นเสียงพูดของหมอ ทำเอานายจ้องสืบพันธุ์รู้ซึ้งได้ดีถึงต้นตอแห่งโรคที่น่าปวดหัวอันนี้ โดยยังไม่ทันได้ตอบกลับคุณหมอ จู่ ๆ ก็มีเสียงประกาศจากลำโพงของโรงพยาบาลดังขึ้น “ตึ่ง ตึง ตึ๊ง”
เสียงประกาศ: “ประกาศ ประกาศ ขอเรียนเชิญคุณหมอดินปร้อ พบที่ห้อง 401 ด่วนค่ะ ขณะนี้คนไข้ของคุณหมอ ที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดได้เกิดอาการช็อคซินีม่า (ชื่อแปลก ๆ นะอาการช็อคนี้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า) ด่วนเลยนะคะ”
หมอ: “เอ่อ... คนไข้ครับ อ่า... คุณจ้องสืบพันธุ์ งั้น ๆ ผมขอตัวสักแป๊บนะครับ”
ว่าแล้วคุณหมอก็เดินออกจากห้องตรวจไป เหลือไว้แค่คุณพยาบาลผู้ช่วยที่ยังคงอยู่ในห้องตรวจ
นายจ้องสืบพันธุ์: “อ่า... คุณพยาบาลครับ ผมลองมาคิด ๆ ดูแล้ว ตัดปิกาจู้ผมทิ้งไปเลยก็ได้ครับ เห้อ! ไม่รู้จะเก็บมันไว้ทำไม มีไว้ก็สร้างแต่ปัญหา ยิ่งโรคบ้าอะไรก็ไม่รู้นี่ด้วย งั้น ๆ ตัดทิ้งไปเลยให้จบ ๆ ดีกว่าครับ”
คุณพยาบาลแหงนมองหน้านายต้องสืบพันธุ์ แล้วจึงนำเอกสารยินยอมให้ผ่าตัดมาให้กับนายจ้องสืบพันธุ์ หลังจากเขาเซ็นยินยอมให้ผ่าตัดแล้ว สักพักก็มีเจ้าหน้าที่พาเขาขึ้นเตียงนอน แล้วเข็ญเตียงเข้าไปยังห้องผ่าตัด พอถึงห้องผ่าตัดและหลังจากได้วางยาสลบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว การผ่าตัดจึงเริ่มดำเนินขึ้น จนกระทั่งเวลาผ่านไปประมาณ 3 ชั่วโมง การผ่าตัดจึงเสร็จสิ้นลง นายจ้องสืบพันธุ์จึงถูกพาตัวไปยังห้องพักฟื้น พอยาสลบหมดฤทธิ์เขาจึงเริ่มฟื้นตื่นขึ้นมา พร้อมกับข้าง ๆ เตียงมีคุณหมอคนเดิม และคุณพยาบาลคนเดิมยืนรออยู่ข้าง ๆ เตียง
นายจ้องสืบพันธุ์: “อ่า.... รู้สึกโล่ง ๆ หว่างขายังไงไม่รู้ครับคุณหมอ อ้อ! ใช่สิครับ รู้สึกว่าคุณหมอมีข่าวดีจะมาแจ้งให้ผมทราบด้วย คือข่าวอะไรเหรอครับคุณหมอ”
หมอ: “อ๋อ.. เอ่อใช่ ๆ หมอเกือบลืมเลย ดีนะที่คุณถามมา ข่าวดีใช่มั้ย คือ... หมอจะแจ้งว่า โรคของคุณนี้น่ะครับ ไม่ได้หนักหนาอะไรมากมาย เพียงแค่กินยาแก้หื่นติดต่อกันสักประมาณ 2 – 3 สัปดาห์ ก็สามารถรักษาให้หายขาดได้ ทุก ๆ อย่างก็จะกลับมาเป็นปกติครับ ซึ่งนี่นับว่าเป็นข่าวดีของวงการแพทย์ไทย ที่ได้คิดค้นตัวยานี้ออกมาได้น่ะครับ”
สิ้นเสียงพูดหมอ ลำโพงเสียงตามสายก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ตึ่ง ตึง ตึ๊ง”
เสียงประกาศ: “ประกาศ ประกาศ นายแพทย์ดินปร้อ กรุณาติดต่อห้องผ่าตัดเล็กด่วนค่ะ”
หมอ: “เอ่อ.. งั้นหมอไปก่อนนะ”
หลังจากพูดจบ หมอก็เดินจากไป ทิ้งให้เหลือไว้เพียงคุณพยาบาลคนเดิมเช่นเคย
นายจ้องสืบพันธุ์จึงถกหัวขึ้นมาด้วยความตกใจ ตาถลน แล้วจึงค่อยยกมือขึ้นพลางชี้นิ้วสั่น ๆ ไปที่หมอ
นายจ้องสืบพันธุ์: “หา! แค่กินยาก็หายเหรอหมอ อื้อหือ! แล้วทามมัยเมิงเพิ่งมาบอก สาด! กรูจะคลานออกจากเตียงไปฆ่าเมิง ไอ้หมอเมิงกลับมาเลย รีบไปหาสก็อตเทปมาติดปิกาจู้กลับเป็นแบบเดิมให้กรูเลย ไอ้หมอ....”
นิทานจบครับ...
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...
ก่อนที่จะทำอะไรต่อไป ก็ควรฟังรายละเอียดให้ถ้วนถี่ก่อน ไม่ใช่ได้ข้อมูลมาไม่ครบก็รีบทำไปก่อนเลย มิเช่นนั้นผลออกมาอาจเป็นอย่างนิทานเรื่องนี้ (นิทานสมมุติสนุก ๆ เพื่อรอยยิ้มของคุณผู้อ่าน แต่ได้ข้อคิดนะจ๊า...)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น